doğmamış...

daha 3 gün olmuştu öğreneli, sevincimi bloga taşıyalı..
isim bile bulmuştuk biz ona halbuki.
efe..
efe olması için sonsuza kadar yalvarabilirdim, kendimi yerden yere vurabilirdim.
az değil, 14 sene sonra aileden bi bebek sevicektim. en son kardeşimdi kokladığım..
kendimi herşeye o kadar inandırmıştım ki 3 günde... annemlerden onay çıkmıştı doğuma girip fotoğraf çekmem için.. nisan sonuna dair her planı bir anda erteleyebilirdim ben bu küçük mucize için..

olmadı.
efenin daha fazla yaşamıcanı öğrendik bu sabah dayımdan gelen telefonla. efe diyorum çünkü gerçekten kendimi efe olucağına hazırladım. yalnızca 72 saat içinde.. oysaki daha 5 ay vardı önünde doğması için.
o gitmeyi tercih etti...

yengemin ilerleyen yaşı ve biraz kilolu olmasının da etkisiyle rahmin bebeği tutamadığını öğrendik. dün gece yengemi hastaneye kaldırmışlar. fenalaşmış. doğum başlangıcıymış ama hiç bir belirtisi yokmuş. bir kaç saat içerisinde alacaklar doğmamış kuzenimi.

kendi bebeğim olsa ancak bu kadar üzülebilirdim, ancak bu kadar susabilirdim. yıllardır beklediğimiz haber yalnızca 4 ay sonra bizi bırakıp gitti. oysa biz daha öğreneli 3 gün olmuşken..
keşke yengemin yanında olabilsem keşke ona destek olabilsem...


maviş gözlerinin ne kadar ıslandığını düşündükçe yüreğimden giden parçalar bir gün bir yerde birleşir mi acaba?